Vrede op aarde. Verbroedering. Samenzijn. Liefde. Woorden die passen bij deze tijd van Kerst en Nieuwjaar. Tenminste… thuis in de privésfeer. Want stel je voor dat we ‘ik hou van jou’ of ‘zolang we samen zijn, is alles goed’ in een zakelijke omgeving zouden uitspreken. Dat is echt ’not done’. Maar waarom eigenlijk? Waarom is liefde beperkt tot het privé-domein? Waarom is het zo moeilijk om liefde in een werkomgeving neer te zetten? Zeker in een tijd waarin werk en privé steeds meer door elkaar lopen, zou toch ook de liefde meer kans moeten krijgen om zich in organisaties te nestelen?
Geld telt
Mensen kijken mij meewarig aan als ik het hier over heb. Ik lijk een sneue figuur. “Een prachtige droom, Rob”, zeggen ze dan, “maar zo zit de wereld niet in elkaar. ” Hoezo, zo zit de wereld niet in elkaar? Wie bepaalt dat? Wij toch met z’n allen. Wie bepaalt of jij je laat leiden door geld, status, luxe, succes of erkenning. Jij toch? Wij zijn de wereld en daarom kunnen wij de wereld veranderen. Wij zijn allemaal vervuld van liefde, jij net zo goed als ik, als de buurman, als je collega en als je klant. We zijn allemaal mensen en we hebben allemaal relaties met elkaar. Waarom is het dan toch zo moeilijk om tegen een collega of klant te zeggen ‘je vervult me met liefde ’ of ‘zolang we samen zijn, is alles goed.’?
De kracht van de liefde
Ironisch is dat het in alle organisaties/bedrijven ooit begon met die zo verfoeide liefde. Een onbedwingbaar verlangen, een passie, een droom is vaak de start. De kracht van de liefde is op dat moment oneindig groot, onvermoeibaar en niet kapot te krijgen zo sterk. De energie die rondgaat, de dynamiek en de flow die heerst is geweldig. Maar ergens tussen toen en later raken we de liefde kwijt. Of beter gezegd: het zicht op de liefde. Want als je goed zoekt en diep graaft, de waan van de dag van je afschudt en korte-termijndoelstellingen opzij schuift, vind je de liefde terug. Gegarandeerd in elke organisatie, in elk bedrijf, in elke afdeling, business unit of bedrijfsonderdeel. En daarmee vind je ook die immens grote kracht terug die ‘jouw club’ in zich heeft om doelen te bereiken, om ‘boven jezelf’ uit te stijgen en verwachtingen te overtreffen. Geloof je me niet? Kijk maar eens om je heen, in de wereldgeschiedenis of in je eigen leven waar liefde toe in staat is. Liefde kan bergen verzetten!
Herontdekking van liefde in het zakelijk leven
Ik pleit voor de herontdekking van de liefde in organisatie. De liefde als basis voor een werkrelatie. Ik werk met jou samen, omdat ik jou als mens geweldig vind en ik niets liever wil dan samen zijn met jou. Ik gun jou het allerbeste en ik weet: jij mij ook. Voor een deel zijn we hetzelfde, delen we dezelfde visie, waarden of ideeën en voor een deel zijn we aanvullend aan elkaar, kunnen we elkaar versterken en laten groeien. Samen onderweg zijn, samen ontdekken, samen bouwen. Samen mooie dingen doen, met elkaar en voor elkaar. Met jou als collega, als klant, als leverancier, met jou in welke vorm of functie dan ook. Samen met jou de liefde ontdekken en de wereld een beetje mooier maken. Dan is ‘vrede op aarde’ niet meer louter een kerstgedachte. Dan is het onderdeel van onze werkrelatie, onze dienstverleningsovereenkomst, ons raamcontract. En liefdevol is onze werkwijze. Ik wens iedereen een liefdevol 2011.
dinsdag 28 december 2010
Zou het nu wel lukken?
Mijn vorige bericht was 19 januari 2010, nu is het 28 december 2010. Dat kun je niet 'frequent bloggen' noemen. Toch: wederom een nieuwe poging om frequent te bloggen. Gaat het dit keer wel lukken? We zullen zien, discipline is niet in alles mijn sterkste punt. Natuurlijk is er twitter en hyves (of wordt het toch facebook?).
Hoe dan ook: mijn volgende artikel komt nog dit jaar, in 2010. En vanaf 2011 echt vaker. Deal? Deal!
Hoe dan ook: mijn volgende artikel komt nog dit jaar, in 2010. En vanaf 2011 echt vaker. Deal? Deal!
dinsdag 19 januari 2010
De vicieuze bewustzijnscirkel
Voor mijn opleiding tot holistisch-energetisch therapeut heb ik me vandaag weer eens verdiept in een stuk tekst over de relatie tussen het hoger bewustzijn, ons onderbewustzijn, ons waakbewustzijn en ons dagbewustzijn. Hoe vaak ik hier ook iets over hoor of lees, ik blijf het boeiend vinden.
De theorie is als volgt (voor wie het nog niet kent): vanuit een hoger bewustzijn (of collectief bewustzijn of kosmos of energiebron of ons omringende energie of hoe je het ook maar wilt noemen) komen impulsen/signalen/boodschappen/informatie bij ons onderbewustzijn naar binnen. En niet zomaar een beetje informatie, maar echt megaveel, onvoorstelbaar en onverwerkbaar megaveel. En dat continu. Het onderbewustzijn selecteert welke via het waakbewustzijn het dagbewustzijn zullen bereiken. Het dagbewustzijn is onze 'gewone, dagelijkse bewustzijn', dus wat wij 'bewust' noemen.
Waarop selecteert het onderbewustzijn? O.a. op wat ons bezig houdt, wat NU voor ons relevant is. Als we dus veel piekeren, zorgen en ons ellendig voelen is dat dus relevant en zullen we vooral daarover informatie in ons bewustzijn krijgen. Sterker nog: het hoger bewustzijn zal juist meer impulsen op dit gebied richting ons onderbewustzijn 'afvuren' (letterlijk). Doordat we in ons dagbewustzijn druk bezig zijn met een probleem, selecteert het onderbewustzijn informatie dat hiervoor van belang is, zodat we nóg meer met dit probleem bezig zijn. Dat ontgaat ook het hoger bewustzijn niet, dus die stuurt vooral omtrent dit probleem veel impulsen op ons af, waardoor het voor het onderbewustzijn steeds makkelijker wordt om informatie hieromtrent naar ons dagbewustzijn te sturen, waardoor we dus nóg meer met dit probleem bezig zijn, etc. etc.
Hierdoor komen we maar niet los van die ellendige gedachtenstroom en hierdoor is het ook zo moeilijk om met bepaalde patronen te breken. We zitten in een vicieuze cirkel van de diverse bewustzijnsniveaus. Als dit niet op tijd onderbroken wordt, kan iemand richting een depressie gaan.
Om die vicieuze cirkel te doorbreken is het van groot belang om nieuwe, frisse impulsen te krijgen van het hoger bewustzijn, om het onderbewustzijn attent te maken op deze nieuwe impulsen en aanleiding te geven deze impulsen door te sturen naar het dagbewustzijn. De beste vorm hiervoor is meditatie. Door meditatie verleg je de aandacht. Je staat even stil waardoor er ruimte in je dagbewustzijn ontstaat en je bekijkt de situatie vanaf een afstand. Alleen al de intentie voor meditatie is vaak al voldoende om ruimte voor nieuwe impulsen te creëren. Door met al je aandacht bewust naar je ademhaling te gaan, hoe kort ook, ben je even van je probleem weg, heb je je aandacht tot het NU gemaakt en de mogelijkheid voor het onderbewustzijn gecreeërd om impulsen daar op te laten aansluiten. Stilte en/of ruimte in je hoofd geeft hoger bewustzijn de gelegenheid nieuwe of vernieuwende impulsen te sturen.
Hoe vaker je dit doet, des te makkelijker het gaat. Zodra je zelf bewust bent van het feit dat je continu met hetzelfde vraagstuk aan het worstelen bent, dat je alleen maar aan één ding kunt denken, kun je dat stoppen en een andere kant opsturen. En dat geeft een heel positief gevoel.
De theorie is als volgt (voor wie het nog niet kent): vanuit een hoger bewustzijn (of collectief bewustzijn of kosmos of energiebron of ons omringende energie of hoe je het ook maar wilt noemen) komen impulsen/signalen/boodschappen/informatie bij ons onderbewustzijn naar binnen. En niet zomaar een beetje informatie, maar echt megaveel, onvoorstelbaar en onverwerkbaar megaveel. En dat continu. Het onderbewustzijn selecteert welke via het waakbewustzijn het dagbewustzijn zullen bereiken. Het dagbewustzijn is onze 'gewone, dagelijkse bewustzijn', dus wat wij 'bewust' noemen.
Waarop selecteert het onderbewustzijn? O.a. op wat ons bezig houdt, wat NU voor ons relevant is. Als we dus veel piekeren, zorgen en ons ellendig voelen is dat dus relevant en zullen we vooral daarover informatie in ons bewustzijn krijgen. Sterker nog: het hoger bewustzijn zal juist meer impulsen op dit gebied richting ons onderbewustzijn 'afvuren' (letterlijk). Doordat we in ons dagbewustzijn druk bezig zijn met een probleem, selecteert het onderbewustzijn informatie dat hiervoor van belang is, zodat we nóg meer met dit probleem bezig zijn. Dat ontgaat ook het hoger bewustzijn niet, dus die stuurt vooral omtrent dit probleem veel impulsen op ons af, waardoor het voor het onderbewustzijn steeds makkelijker wordt om informatie hieromtrent naar ons dagbewustzijn te sturen, waardoor we dus nóg meer met dit probleem bezig zijn, etc. etc.
Hierdoor komen we maar niet los van die ellendige gedachtenstroom en hierdoor is het ook zo moeilijk om met bepaalde patronen te breken. We zitten in een vicieuze cirkel van de diverse bewustzijnsniveaus. Als dit niet op tijd onderbroken wordt, kan iemand richting een depressie gaan.
Om die vicieuze cirkel te doorbreken is het van groot belang om nieuwe, frisse impulsen te krijgen van het hoger bewustzijn, om het onderbewustzijn attent te maken op deze nieuwe impulsen en aanleiding te geven deze impulsen door te sturen naar het dagbewustzijn. De beste vorm hiervoor is meditatie. Door meditatie verleg je de aandacht. Je staat even stil waardoor er ruimte in je dagbewustzijn ontstaat en je bekijkt de situatie vanaf een afstand. Alleen al de intentie voor meditatie is vaak al voldoende om ruimte voor nieuwe impulsen te creëren. Door met al je aandacht bewust naar je ademhaling te gaan, hoe kort ook, ben je even van je probleem weg, heb je je aandacht tot het NU gemaakt en de mogelijkheid voor het onderbewustzijn gecreeërd om impulsen daar op te laten aansluiten. Stilte en/of ruimte in je hoofd geeft hoger bewustzijn de gelegenheid nieuwe of vernieuwende impulsen te sturen.
Hoe vaker je dit doet, des te makkelijker het gaat. Zodra je zelf bewust bent van het feit dat je continu met hetzelfde vraagstuk aan het worstelen bent, dat je alleen maar aan één ding kunt denken, kun je dat stoppen en een andere kant opsturen. En dat geeft een heel positief gevoel.
zaterdag 16 januari 2010
Acceptatie of tevredenheid
Als je je verdiept in de diverse religies en spirituele stromingen, merk je hoeveel overeenkomsten er eigenlijk zijn. Wat dat betreft is het verbazingwekkend dat er zoveel oorlog, ruzie en andere conflicten zijn hieromtrent. Zo ben ik een overtuigd en belijdend christen, maar heb ik de werkelijke, diepere betekenis van Jezus als het Licht van de wereld pas begrepen toen ik bij een niet-religieuze cursus spiritualiteit een heel andere benadering kreeg te horen over 'het Licht'.
Wat je in iedere stroming tegenkomt is het begrip 'acceptatie'. Een mens is pas werkelijk verlost als hij in volledige acceptatie leeft. Dat klinkt heel mooi, maar wat betekent dat eigenlijk? Wat kunnen we ermee? Laat ik het eens op mezelf betrekken. Wat betekent het voor mij dat ik in volledige acceptatie leef? Dat betekent bijvoorbeeld dat ik accepteer dat ik een halve baan heb i.p.v. een hele (waar ik al bijna een jaar naar zoek). Dat betekent dat ik accepteer dat ik ongewenst en onverwacht geen auto meer heb. Dat betekent dat ik accepteer dat mijn dochter maar de helft van de week bij mij is. Maar het gaat verder dan 'hebben'. Het gaat ook over 'zijn'. Het betekent namelijk ook dat ik accepteer dat ik vaak erg ongeduldig ben, dat ik eigenzinnig ben en dat ik stiekem toch vaak een oordeel over mensen heb, terwijl ik weet en vind dat zoiets niet hoort.
Als je dit zo leest, zou je denken dat acceptatie betekent dat je tevreden bent met wat je hebt en wie je bent, ook als dat iets is wat je niet wilt. Dat is ook wat je vaak van anderen hoort en wat je leest. Toch ben ik het daar niet mee eens. Lees de volgende zinnen maar eens en laat ze goed tot je door dringen:
"Ik accepteer wie ik ben."
"Ik ben tevreden met mezelf."
Als ik die twee zinnen lees, dan voel ik echt een verschil. Het eerste voelt als inspanning, alsof ik mijn best ergens voor moet doen. Het tweede voelt heel natuurlijk aan. Bij het eerste ben ik me bewust van het 'niet-willen' en bij het tweede niet. Voor mij is acceptatie dan ook niet hetzelfde als tevredenheid. Acceptatie is een tussenstation op weg naar tevredenheid. Als ik tevreden ben, heb ik bereikt wat ik wil.
Dat zou dus betekenen dat als ik nog niet bereikt heb wat ik wil, ik niet tevreden ben. En dat is dus niet zo. Ik ben wél tevreden met de huidige situatie omdat ik weet dat dit niet het eindpunt is. Volgens mij is dat acceptatie. Acceptatie is in het nu tevreden zijn met het nu terwijl ik onderweg bent naar...
En als ik dan dat doel heb bereikt? Dan voel ik voldoening, ook een vorm van tevredenheid, maar toch van een andere orde. Dus: onderweg naar voldoening, leef ik in acceptatie. En zo ben ik eigenlijk constant tevreden. Kijk, van dat besef krijg ik nou een gevoel van voldoening.
Wat je in iedere stroming tegenkomt is het begrip 'acceptatie'. Een mens is pas werkelijk verlost als hij in volledige acceptatie leeft. Dat klinkt heel mooi, maar wat betekent dat eigenlijk? Wat kunnen we ermee? Laat ik het eens op mezelf betrekken. Wat betekent het voor mij dat ik in volledige acceptatie leef? Dat betekent bijvoorbeeld dat ik accepteer dat ik een halve baan heb i.p.v. een hele (waar ik al bijna een jaar naar zoek). Dat betekent dat ik accepteer dat ik ongewenst en onverwacht geen auto meer heb. Dat betekent dat ik accepteer dat mijn dochter maar de helft van de week bij mij is. Maar het gaat verder dan 'hebben'. Het gaat ook over 'zijn'. Het betekent namelijk ook dat ik accepteer dat ik vaak erg ongeduldig ben, dat ik eigenzinnig ben en dat ik stiekem toch vaak een oordeel over mensen heb, terwijl ik weet en vind dat zoiets niet hoort.
Als je dit zo leest, zou je denken dat acceptatie betekent dat je tevreden bent met wat je hebt en wie je bent, ook als dat iets is wat je niet wilt. Dat is ook wat je vaak van anderen hoort en wat je leest. Toch ben ik het daar niet mee eens. Lees de volgende zinnen maar eens en laat ze goed tot je door dringen:
"Ik accepteer wie ik ben."
"Ik ben tevreden met mezelf."
Als ik die twee zinnen lees, dan voel ik echt een verschil. Het eerste voelt als inspanning, alsof ik mijn best ergens voor moet doen. Het tweede voelt heel natuurlijk aan. Bij het eerste ben ik me bewust van het 'niet-willen' en bij het tweede niet. Voor mij is acceptatie dan ook niet hetzelfde als tevredenheid. Acceptatie is een tussenstation op weg naar tevredenheid. Als ik tevreden ben, heb ik bereikt wat ik wil.
Dat zou dus betekenen dat als ik nog niet bereikt heb wat ik wil, ik niet tevreden ben. En dat is dus niet zo. Ik ben wél tevreden met de huidige situatie omdat ik weet dat dit niet het eindpunt is. Volgens mij is dat acceptatie. Acceptatie is in het nu tevreden zijn met het nu terwijl ik onderweg bent naar...
En als ik dan dat doel heb bereikt? Dan voel ik voldoening, ook een vorm van tevredenheid, maar toch van een andere orde. Dus: onderweg naar voldoening, leef ik in acceptatie. En zo ben ik eigenlijk constant tevreden. Kijk, van dat besef krijg ik nou een gevoel van voldoening.
woensdag 6 januari 2010
Een Hoger doel?
Wat kan het leven raar lopen. Je hebt een bepaald idee van hoe je leven zich ontwikkelt en dan gebeurt opeens het een na het andere en zie je dat je leven in een heel andere -voorheen onbekende- richting gaat. Nu pas weer gebeurde het mij weer en ik vraag me steeds vaker af wat het (Hogere) doel is van dergelijke ontwikkelingen (want dat er een doel is, weet ik zeker). De meest recente ontwikkeling van een verrassende levensloop wil ik met je delen.
Van mezelf ben ik een workoholic. Of vrij naar Confucius "gelukkig heb ik een baan die prima bij me past, want daardoor hoef ik niet te werken". Ik heb in de meeste banen met zoveel plezier gewerkt, dat het bij mij niet ophield om 17.00 uur of op vrijdagmiddag. Op een gegeven moment maakte mijn toenmalige echtgenote daar zo vaak een opmerking over dat ik het als volgt ging formuleren "van 8.30 tot 17.00 uur werk ik, daarna besteed ik mijn tijd aan mijn hobby. Dat mijn werk en mijn hobby hetzelfde zijn is een irrelevante bijkomstigheid." Zo voelde het ook echt. En zo voelt het nog steeds. Mijn werk = mijn hobby.
Bij de komst van mijn dochter in 2003 veranderde ik van baan en ging ik part-time werken, 3 dagen in de week. Een bewuste keuze waar ik nog steeds blij mee ben. Vier jaar later, in het voorjaar van 2007, werd ik door mijn leidinggevende voor het eerst gevraagd of ik meer wilde werken, 4 of 5 dagen per week. Ik was echter wel tevreden met de situatie en sloeg het aanbod af. In het voorjaar van 2008 vroeg mijn leidinggevende opnieuw of ik meer wilde werken. Hij had deze wens nog steeds heel sterk. Ik voelde mij gewild en zeer vereerd. Door bepaalde omstandigheden in mijn leven had ik teveel andere zaken aan mijn hoofd en dus was mijn antwoord opnieuw 'nee'.
Al die tijd werkte ik nog steeds met veel plezier en ik zou zonder enige moeite van mijn werk weer mijn hobby kunnen maken. Toen bij mij dan ook alles weer in rustig vaarwater was terecht gekomen, ging ik in het voorjaar van 2009 enthousiast naar mijn leidinggevende toe om te vertellen dat ik nu wel graag 4 of 5 dagen per week wilde werken in plaats van 3. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik te horen dat er inmiddels geen ruimte voor uitbreiding meer was. Sterker nog: er moesten mensen ontslagen worden. Dit was wel een hele sterke 'turn of events' die ik niet had zien aankomen. Bij herhaling wordt je gevraagd meer te werken en op het moment dat je aan dat verzoek wilt voldoen, is het niet meer mogelijk. Opzich vind ik dat al een ontwikkeling waarbij ik me afvraag wat de achterliggende (kosmische) reden is, maar het wordt nog gekker.
Voor mij is het duidelijk dat ik fulltime wil werken. Als de uitbreiding niet bij mijn afdeling kan, dan wellicht bij een andere afdeling. Als dat ook niet mogelijk is, dan een andere kleine baan elders erbij of gewoon een fulltime baan bij een ander bedrijf. Hoe dan ook, ik wilde weer fulltime werken en de workoholic in mij terug laten komen. Mijn werk = mijn hobby.
Dus zoek ik verder in het vertrouwen dat ik net zoals in het verleden snel vind wat ik zoek. En dan is daar opeens een economische crisis, recessie en grote werkloosheid. Nét op het moment dat ik werk zoek. We zijn nu een half jaar verder en nog steeds heb ik geen extra of ander werk gevonden.
Dit zijn de momenten waarop ik vertwijfeld kijk/zoek naar dat Hogere doel. Hoe kan het dat ik werk aangeboden krijg juist op de momenten dat het niet in mijn leven past? Hoe kan het dat net op het moment dat ik na zes/zeven jaar er wel klaar voor ben om weer fulltime te werken er geen werk te vinden is? Wat is hiervan de bedoeling? Wil het universum mij vertellen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb? Is dit Gods manier om mij ver weg te houden van materialistische verleiding (al dat extra geld dat ik ongegeneerd uit zou kunnen geven)? Ligt er in de toekomst een prachtige kans verhuld waarbij fulltime werken juist een struikelblok zou zijn? Word ik beschermd tegen mijn ongeduld en kortetermijndenken? Zit hier een belangrijke levensles in? Kortom: waarom gebeurt dit?
Ik ben er van overtuigd dat alles wat belangrijk is in het leven gebeurt met een bepaalde reden. Ik heb daardoor vertrouwen in het Nu en vertrouwen in de toekomst. Ik geloof ook echt dat wat mij nu overkomt goed is voor mij. Toch: soms is weten vanuit vertrouwen net niet genoeg en wil je ook weten vanuit kennis (waarom is dit goed voor mij?). Het troost mij om te weten dat deze wens al bestaat sinds de eerste mens werd geschapen. Nu maar wachten tot we daarop een antwoord krijgen.
Van mezelf ben ik een workoholic. Of vrij naar Confucius "gelukkig heb ik een baan die prima bij me past, want daardoor hoef ik niet te werken". Ik heb in de meeste banen met zoveel plezier gewerkt, dat het bij mij niet ophield om 17.00 uur of op vrijdagmiddag. Op een gegeven moment maakte mijn toenmalige echtgenote daar zo vaak een opmerking over dat ik het als volgt ging formuleren "van 8.30 tot 17.00 uur werk ik, daarna besteed ik mijn tijd aan mijn hobby. Dat mijn werk en mijn hobby hetzelfde zijn is een irrelevante bijkomstigheid." Zo voelde het ook echt. En zo voelt het nog steeds. Mijn werk = mijn hobby.
Bij de komst van mijn dochter in 2003 veranderde ik van baan en ging ik part-time werken, 3 dagen in de week. Een bewuste keuze waar ik nog steeds blij mee ben. Vier jaar later, in het voorjaar van 2007, werd ik door mijn leidinggevende voor het eerst gevraagd of ik meer wilde werken, 4 of 5 dagen per week. Ik was echter wel tevreden met de situatie en sloeg het aanbod af. In het voorjaar van 2008 vroeg mijn leidinggevende opnieuw of ik meer wilde werken. Hij had deze wens nog steeds heel sterk. Ik voelde mij gewild en zeer vereerd. Door bepaalde omstandigheden in mijn leven had ik teveel andere zaken aan mijn hoofd en dus was mijn antwoord opnieuw 'nee'.
Al die tijd werkte ik nog steeds met veel plezier en ik zou zonder enige moeite van mijn werk weer mijn hobby kunnen maken. Toen bij mij dan ook alles weer in rustig vaarwater was terecht gekomen, ging ik in het voorjaar van 2009 enthousiast naar mijn leidinggevende toe om te vertellen dat ik nu wel graag 4 of 5 dagen per week wilde werken in plaats van 3. Tot mijn grote ontsteltenis kreeg ik te horen dat er inmiddels geen ruimte voor uitbreiding meer was. Sterker nog: er moesten mensen ontslagen worden. Dit was wel een hele sterke 'turn of events' die ik niet had zien aankomen. Bij herhaling wordt je gevraagd meer te werken en op het moment dat je aan dat verzoek wilt voldoen, is het niet meer mogelijk. Opzich vind ik dat al een ontwikkeling waarbij ik me afvraag wat de achterliggende (kosmische) reden is, maar het wordt nog gekker.
Voor mij is het duidelijk dat ik fulltime wil werken. Als de uitbreiding niet bij mijn afdeling kan, dan wellicht bij een andere afdeling. Als dat ook niet mogelijk is, dan een andere kleine baan elders erbij of gewoon een fulltime baan bij een ander bedrijf. Hoe dan ook, ik wilde weer fulltime werken en de workoholic in mij terug laten komen. Mijn werk = mijn hobby.
Dus zoek ik verder in het vertrouwen dat ik net zoals in het verleden snel vind wat ik zoek. En dan is daar opeens een economische crisis, recessie en grote werkloosheid. Nét op het moment dat ik werk zoek. We zijn nu een half jaar verder en nog steeds heb ik geen extra of ander werk gevonden.
Dit zijn de momenten waarop ik vertwijfeld kijk/zoek naar dat Hogere doel. Hoe kan het dat ik werk aangeboden krijg juist op de momenten dat het niet in mijn leven past? Hoe kan het dat net op het moment dat ik na zes/zeven jaar er wel klaar voor ben om weer fulltime te werken er geen werk te vinden is? Wat is hiervan de bedoeling? Wil het universum mij vertellen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb? Is dit Gods manier om mij ver weg te houden van materialistische verleiding (al dat extra geld dat ik ongegeneerd uit zou kunnen geven)? Ligt er in de toekomst een prachtige kans verhuld waarbij fulltime werken juist een struikelblok zou zijn? Word ik beschermd tegen mijn ongeduld en kortetermijndenken? Zit hier een belangrijke levensles in? Kortom: waarom gebeurt dit?
Ik ben er van overtuigd dat alles wat belangrijk is in het leven gebeurt met een bepaalde reden. Ik heb daardoor vertrouwen in het Nu en vertrouwen in de toekomst. Ik geloof ook echt dat wat mij nu overkomt goed is voor mij. Toch: soms is weten vanuit vertrouwen net niet genoeg en wil je ook weten vanuit kennis (waarom is dit goed voor mij?). Het troost mij om te weten dat deze wens al bestaat sinds de eerste mens werd geschapen. Nu maar wachten tot we daarop een antwoord krijgen.
vrijdag 1 januari 2010
Gelukkig 2011?
Het jaar 2010 is vandaag aangebroken. Dat is eigenlijk slecht nieuws voor mij. Ik geloof er namelijk in dat je (deels) je eigen werkelijkheid kunt vormgeven door energie te sturen. Vanaf begin augustus heb ik dit gedaan met als doel in 2009 meer werk en daardoor meer inkomsten te hebben. Ik heb dit gedaan via visualisaties, positieve affirmaties, meditaties, het uitspreken en opschrijven van wensen en door er op allerlei andere manieren aandacht aan te geven. Het is niet gelukt. Mijn werkzame situatie is op 1 januari 2010 nog hetzelfde als heel 2009. Dat op zich zou al voldoende moeten zijn om deze filosofie van het sturen van energie als flauwekul af te doen.
Wat het nog extra pijnlijk maakt is dat omtrent deze kwestie ook gependeld heb, 'het boek met alle antwoorden' heb geraadpleegd, tarotkaarten heb gelegd en mijn spirituele gids heb laten spreken. Alle antwoorden waren duidelijk: in 2009 zou ik inderdaad meer werk en meer salaris hebben. Toch is het niet gebeurd. Ik zou elke vorm van 'het andere weten' nu moeten afzweren en niemand zou het mij kwalijk (kunnen) nemen.
En toch doe ik het niet. Ik blijf overtuigd van het idee van energie sturen. Ik 'moet' wel, ik 'weet' namelijk dat het klopt. Notabene in mijn eigen boek 'Resultaatgericht fantaseren' schrijf ik direct gericht aan de lezer om te accepteren dat een imaginaire werkelijkheid ook een werkelijkheid is en dat je dan meer kans van slagen hebt bij het realiseren van de fysieke werkelijkheid.
Het is eigenlijk net als geloven in God. Je kunt veel aan Hem vragen, wat er gerealiseerd wordt, ligt in Zijn handen en alleen Hij weet waarom. Het staat ook in de bijbel en wordt vaak in gebeden genoemd (o.a. in het Onze Vader): 'Uw wil geschiedde, niet het mijne.' Dit ene zinnetje en de gedachte erachter is voor mij nog steeds een van de meest duidelijke aanwijzingen van de overeenkomsten tussen het christelijk geloof en andere spirituele mystieken.
Ik blijf er dus bij dat energie sturen werkt. Waarom het dan toch in dit ene specifieke geval niet werkt, weet ik niet. Want zoals we allemaal weten uit het boek 'The deeper secret' van Annemarie Postma, is er meer om ons heen dat bepaald of een wens gerealiseerd wordt. Er zal dus wel een goede reden zijn waarom ik nog niet meer werk. Nu is het zo dat ik mijn 'andere weten' redelijk ontwikkeld heb en dus ben ik via dat kanaal op zoek gegaan naar het antwoord. Hoe vervelend het ook klinkt, maar toen ik als antwoord kreeg 'je moet eerst nog iets leren, voordat je hier aan toe bent' wist ik dat het waar was. Ik weet dus wél waarom mijn wens niet is uitgekomen en als ik diep in mijn hart kijk, heb ik het eigenlijk altijd al geweten. Ik moet eerst nog iets anders leren. Wat dat is? Tja,... ik vertel het zodra ik het onder de knie heb en als mijn gedachtengang juist is, is dat zodra ik een nieuwe functie heb of uitbreiding van mijn huidige werk. Zal dat in 2010 zijn? Die vraag durf ik niet te stellen, maar ik weet het antwoord zodra er een 'Gelukkig 2011' in ons land weerklinkt.
Wat het nog extra pijnlijk maakt is dat omtrent deze kwestie ook gependeld heb, 'het boek met alle antwoorden' heb geraadpleegd, tarotkaarten heb gelegd en mijn spirituele gids heb laten spreken. Alle antwoorden waren duidelijk: in 2009 zou ik inderdaad meer werk en meer salaris hebben. Toch is het niet gebeurd. Ik zou elke vorm van 'het andere weten' nu moeten afzweren en niemand zou het mij kwalijk (kunnen) nemen.
En toch doe ik het niet. Ik blijf overtuigd van het idee van energie sturen. Ik 'moet' wel, ik 'weet' namelijk dat het klopt. Notabene in mijn eigen boek 'Resultaatgericht fantaseren' schrijf ik direct gericht aan de lezer om te accepteren dat een imaginaire werkelijkheid ook een werkelijkheid is en dat je dan meer kans van slagen hebt bij het realiseren van de fysieke werkelijkheid.
Het is eigenlijk net als geloven in God. Je kunt veel aan Hem vragen, wat er gerealiseerd wordt, ligt in Zijn handen en alleen Hij weet waarom. Het staat ook in de bijbel en wordt vaak in gebeden genoemd (o.a. in het Onze Vader): 'Uw wil geschiedde, niet het mijne.' Dit ene zinnetje en de gedachte erachter is voor mij nog steeds een van de meest duidelijke aanwijzingen van de overeenkomsten tussen het christelijk geloof en andere spirituele mystieken.
Ik blijf er dus bij dat energie sturen werkt. Waarom het dan toch in dit ene specifieke geval niet werkt, weet ik niet. Want zoals we allemaal weten uit het boek 'The deeper secret' van Annemarie Postma, is er meer om ons heen dat bepaald of een wens gerealiseerd wordt. Er zal dus wel een goede reden zijn waarom ik nog niet meer werk. Nu is het zo dat ik mijn 'andere weten' redelijk ontwikkeld heb en dus ben ik via dat kanaal op zoek gegaan naar het antwoord. Hoe vervelend het ook klinkt, maar toen ik als antwoord kreeg 'je moet eerst nog iets leren, voordat je hier aan toe bent' wist ik dat het waar was. Ik weet dus wél waarom mijn wens niet is uitgekomen en als ik diep in mijn hart kijk, heb ik het eigenlijk altijd al geweten. Ik moet eerst nog iets anders leren. Wat dat is? Tja,... ik vertel het zodra ik het onder de knie heb en als mijn gedachtengang juist is, is dat zodra ik een nieuwe functie heb of uitbreiding van mijn huidige werk. Zal dat in 2010 zijn? Die vraag durf ik niet te stellen, maar ik weet het antwoord zodra er een 'Gelukkig 2011' in ons land weerklinkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
