31 december 2011. De allerlaatste dag van dit (kalender)jaar. In deze blog werp ik mijn eerste en laatste blik achterom om daarna op volle kracht weer vooruit te gaan.
Ingrediënten van 2011
Bij alles wat in 2011 is gebeurd, zie ik drie thema’s steeds weer opnieuw terugkomen: Bewustwording – Transparantie – Verbinding.
Op macro-niveau: de ondergang van Zuid-Europese landen, de nieuwe positie van landen als Brazilië, India, China, het machtsverlies van de Verenigde Staten, het onvermijdelijke einde van de Amerikaanse ‘leven op de pof’-cultuur en het gedrag van Moeder Aarde).
Op meso-niveau: bedrijven en organisaties die ‘back to basic’ willen of moeten en ontdekken dat ze totaal niet meer weten wie/wat/hoe/waar hun ‘basic’ is of er zover van af zijn geraakt dat ze er niet meer bij kunnen op de normale manier.
Op micro-niveau: mensen die en masse individueel ‘wakker worden’ (bewust worden) en zich met elkaar verbinden om zo een enorm sneeuwbal-effect te bereiken, bv. Arabische Lente en Occupy (in de beginperiode).
Het verbond van de Drie-eenheid
In veruit de meeste culturen, stromingen en religies is de drie-eenheid een zeer krachtig verbond. Vader+moeder=Kind (en kind wordt op zijn beurt weer vader of moeder), ‘Vader-Zoon-Heilige Geest’, Drie Musketiers, De Drie Wijzen, These+antithese=synthese, een driepoot is de eerste stabiele vorm, ‘lichaam-geest-ziel’, E=MC2 zijn allemaal voorbeelden van een drie-eenheid op diverse gebieden.
Dat krachtige verbond zie ik ook in deze drie thema’s terug. Het mooie ervan is namelijk dat ze elkaar zo sterk beïnvloeden en dat ze alle drie de andere twee als aandrijfkracht gebruiken. Elk gebruikt de andere twee en levert aan de andere twee. Ze voeden elkaar continu en onophoudelijk. Dat maakt dat deze beweging -eenmaal bezig- geen weg terug kent.
Onomkeerbaar en niet te stuiten
Er komt alleen maar meer en meer. Ergens tussen 2008 en 2011 is deze machine op gang gekomen, maar nu het op alle niveaus steeds zichtbaarder en voelbaarder terugkomt, is het voor iedereen onomkeerbaar en onvermijdelijk. Het is als een sneeuwbal die klein en onschuldig boven in de berg begint, maar die inmiddels zo is gegroeid dat zijn omvang het hele bergdorp in de schaduw legt.
Transformatie
In retroperspectief zou ik 2011 daarom het Beginjaar van de Transformatie willen noemen. De drie thema’s zijn de basisingrediënten voor de wereldwijde verandering waar we voor staan. Dat dit zowel op macro-, meso- en microniveau gebeurt, vind ik opvallend en tegelijk bemoedigend. Alleen zo komen we waar we wezen willen.
Van oud naar nieuw
Onze huidige leef- en denkwijze is ten einde, de ontwikkeling van een nieuwe leef- en denkwijze neemt steeds duidelijkere vormen aan, op alle niveaus. Dat dit deels gedwongen is (veelal op macroniveau) en deels vrijwillig gebeurd (ontwikkeling van individuele spiritualiteit en innerlijke groei), is juist goed. Om vooruit te komen is die samenstelling nodig. Noem het maar een drijvende kracht. Laten we ons daardoor niet van de wijs brengen. Het is het begin van iets groots en moois.
Meer dan een jaarwisseling
Dit Oud&Nieuw is dus meer dan een jaarwisseling. Het is een dimensiewisseling en 2011 was het ‘kick off’-jaar van deze transformatie. Dat betekent roerige tijden die we tegemoet gaan. Veel ontberingen zullen we door moeten, soms alleen, soms met z’n allen. En hoe lang het duurt weten we niet. Maar we weten wel waar we het voor doen, want (ver?) aan de horizon wacht ons een glansrijke, zielsmooie en harmonieuze samenleving. “BUCKLE UP!!! WE’RE GOING IN!”
Allen een gelukkig, voorspoedig en behouden 2012 gewenst.
Rob Wichers Schreur
zaterdag 31 december 2011
dinsdag 27 december 2011
Crisisaandacht of aandachtscrisis
Aandacht voor de klant. Wat vinden we met z’n allen dat toch weer belangrijk in deze tijden van crisis. Waarom hebben we toch iedere keer weer een crisis nodig om te beseffen dat klanten zorgen voor inkomsten en daardoor ons voortbestaan veilig stellen? Je mag ze ook gasten, cliënten, patiënten, studenten, leden, ingeschrevenen of betalende bezoekers noemen. Feit is dat het bedienen van een bepaalde groep mensen het bedrijf of de organisatie geld oplevert. En die groep mensen bedoel ik.
Vanzelfsprekendheid bepaalt gedrag
Als alles goed gaat, wordt deze groep al snel als vanzelfsprekend gezien. En zo’n mindset verandert je gedrag. Kijk maar eens goed naar jezelf of iemand die je goed kent (je partner?). Hoe gedraag jij je tegenover mensen die continu om je heen zijn? En waarin verschilt dat met je gedrag tegenover anderen? Je zou bijna zeggen dat klanten zgn. ‘dissatisfiers’ zijn: pas als er iets mis gaat, is er aandacht voor.
Prioriteit aan vanzelfsprekendheid
Hoe zorg je er voor dat een klant in al zijn vanzelfsprekendheid toch altijd goed bediend wordt? In slechte én goede tijden. Als ik dan om me heen kijk en succesverhalen van anderen hoor, is de conclusie zo helder dat het voelt als het intrappen van een open deur: het antwoord zit niet in de ander (de klant wil dit, de klant vraagt dat), maar IN MIJ (de organisatie)! Als de vanzelfsprekendheid (in ons geval de klant) vergezeld gaat met een hoge prioriteit, dan is er eigenlijk vanzelf de juiste aandacht. Nou ken ik eigenlijk maar één situatie waarbij vanzelfsprekendheid en prioriteit hand in hand gaan en dat is wanneer je daadwerkelijk en oprecht om iemand geeft.
Waarom?
Hoeveel geeft een bedrijf/organisatie daadwerkelijk om de klant? Echt en oprecht? Dit brengt mij op vragen die ik wel vaker stel: Waarom doet een bedrijf/organisatie wat het doet? Waarom doet het ‘zijn ding’ op de manier waarop hij het doet en niet anders? Waarom doen de mensen die er werken wat ze doen? En waarom op die manier?
Eigen drijfveren en behoeften communiceren
Managers en marketingmensen denken vreselijk vaak na over het ‘waarom’ van de klant, maar hoe vaak denken ze na over hun eigen waarom? Hoe vaak zoeken zij/wij naar de drijfveren/behoeften van zich/ons zelf? Ik ben er van overtuigd dat als managers/marketeers beter kunnen beredeneren wat de eigen drijfveren/behoeften van hun bedrijf/organisatie zijn, het voor medewerkers veel makkelijker is om de vanzelfsprekendheid van de klant te koppelen aan een hoge prioriteit.
Uitdaging aan marketeers en leidinggevenden
Dus: marketeers en leidinggevenden van Nederland: waarom zou uw medewerker eigenlijk de klant op nummer één moeten zetten? Hopelijk komt u nu niet met geld, winst, baanbehoud, salaris, continuïteit van het bedrijf of andere economische motieven. Dat werkt alleen maar tijdelijk (en vooral in tijden van crisis), dat is al jarenlang gebleken uit diverse onderzoeken. En ook HRM-vastgeroeste antwoorden als ‘omdat hij niets liever wil’ of ‘vanwege passie voor de klant’ zijn te vaag en algemeen (want: wil hij echt niets liever? Echt niet? Waar ligt dat aan dan?).
Voornemen voor 2012?
Voor ik zelf met mijn eigen idee/antwoord kom, daag ik u uit deze vraag voor uw eigen organisatie/bedrijf te beantwoorden. Misschien een goed voornemen voor 2012? Ik wens u het beste.
Vanzelfsprekendheid bepaalt gedrag
Als alles goed gaat, wordt deze groep al snel als vanzelfsprekend gezien. En zo’n mindset verandert je gedrag. Kijk maar eens goed naar jezelf of iemand die je goed kent (je partner?). Hoe gedraag jij je tegenover mensen die continu om je heen zijn? En waarin verschilt dat met je gedrag tegenover anderen? Je zou bijna zeggen dat klanten zgn. ‘dissatisfiers’ zijn: pas als er iets mis gaat, is er aandacht voor.
Prioriteit aan vanzelfsprekendheid
Hoe zorg je er voor dat een klant in al zijn vanzelfsprekendheid toch altijd goed bediend wordt? In slechte én goede tijden. Als ik dan om me heen kijk en succesverhalen van anderen hoor, is de conclusie zo helder dat het voelt als het intrappen van een open deur: het antwoord zit niet in de ander (de klant wil dit, de klant vraagt dat), maar IN MIJ (de organisatie)! Als de vanzelfsprekendheid (in ons geval de klant) vergezeld gaat met een hoge prioriteit, dan is er eigenlijk vanzelf de juiste aandacht. Nou ken ik eigenlijk maar één situatie waarbij vanzelfsprekendheid en prioriteit hand in hand gaan en dat is wanneer je daadwerkelijk en oprecht om iemand geeft.
Waarom?
Hoeveel geeft een bedrijf/organisatie daadwerkelijk om de klant? Echt en oprecht? Dit brengt mij op vragen die ik wel vaker stel: Waarom doet een bedrijf/organisatie wat het doet? Waarom doet het ‘zijn ding’ op de manier waarop hij het doet en niet anders? Waarom doen de mensen die er werken wat ze doen? En waarom op die manier?
Eigen drijfveren en behoeften communiceren
Managers en marketingmensen denken vreselijk vaak na over het ‘waarom’ van de klant, maar hoe vaak denken ze na over hun eigen waarom? Hoe vaak zoeken zij/wij naar de drijfveren/behoeften van zich/ons zelf? Ik ben er van overtuigd dat als managers/marketeers beter kunnen beredeneren wat de eigen drijfveren/behoeften van hun bedrijf/organisatie zijn, het voor medewerkers veel makkelijker is om de vanzelfsprekendheid van de klant te koppelen aan een hoge prioriteit.
Uitdaging aan marketeers en leidinggevenden
Dus: marketeers en leidinggevenden van Nederland: waarom zou uw medewerker eigenlijk de klant op nummer één moeten zetten? Hopelijk komt u nu niet met geld, winst, baanbehoud, salaris, continuïteit van het bedrijf of andere economische motieven. Dat werkt alleen maar tijdelijk (en vooral in tijden van crisis), dat is al jarenlang gebleken uit diverse onderzoeken. En ook HRM-vastgeroeste antwoorden als ‘omdat hij niets liever wil’ of ‘vanwege passie voor de klant’ zijn te vaag en algemeen (want: wil hij echt niets liever? Echt niet? Waar ligt dat aan dan?).
Voornemen voor 2012?
Voor ik zelf met mijn eigen idee/antwoord kom, daag ik u uit deze vraag voor uw eigen organisatie/bedrijf te beantwoorden. Misschien een goed voornemen voor 2012? Ik wens u het beste.
zondag 25 december 2011
Kerstblog: het licht van de wereld... ben jij!
Ieder jaar zo vanaf november, verheug ik me weer op de donkere dagen. Want zodra de duisternis vroeg begint te vallen, verschijnen er overal lichtjes. De winkelstraten zijn meestal de eersten die sierlijk verlicht worden, al snel gevolgd door de winkels zelf. En zodra december een week oud is, verschijnt het in alle tuinen en huizen. En het lijkt wel of het ieder jaar grootser, mooier en creatiever wordt.
Lichtexplosie
Wat ooit heel simpel begon als een paar kaarsjes in een dennenboom, is nu uitgegroeid tot compleet verlichtte huizen en tuinen. Lichtslangen, ijspegels, lichtwatervallen, sterrengordijnen, twinkelverlichting, verlichtte kransen en dennentakslingers en tegenwoordig steeds vaker: LED-verlichtte herten, pinguïns en (ijs)beren.
Licht zijn
Dit is een heel tastbare, fysieke en duidelijk zichtbare vorm van licht dat het duister verdrijft. Daarnaast is er die minder zichtbare, minder fysieke vorm van licht: het licht dat jij als mens zelf bent. En dat is in de kern waar het met Kerst omgaat.
‘Licht zijn’ klinkt voor veel mensen hoogdravend, vroom en vooral ‘moeilijk’. Sommigen denken direct aan Jezus die als ‘het Licht van de wereld’ ter aarde kwam (inderdaad: op Eerste Kerstdag) en aan Jezus valt niet te tippen. Toch is het tegendeel waar: het is juist heel eenvoudig om als mens licht te zijn.
Aandacht is licht
Je kunt zelf heel goed het licht van iemands wereld zijn. Gewoon door aandacht te geven aan mensen die in duisternis leven, door oprecht naar mensen te luisteren, door je hart open te stellen voor anderen, even stil te staan bij hun leven, hun ziel en zaligheid. Oprechte aandacht is de meest dankbare en waardevolle vorm van liefde die er bestaat. En het mooiste is, dat er altijd een manier is die bij jou past. Iedereen is anders namelijk. Helemaal afhankelijk van wat het beste bij jou past, kun je onder andere aandacht geven door: een goed gesprek, een knuffel, een cadeautje, een klusje of gewoon door in stilte bij iemand te zijn.
Licht terug
Met oprechte aandacht, breng je een waar licht in iemands duisternis. Je ziet het ook in de reactie van die ander. Hij of zij straalt meer, (glim)lacht meer of vindt meer rust. Probeer het maar eens uit. Geef aandacht aan iemand die het moeilijk heeft en kijk naar diens reactie. De komende dagen is een mooie tijd om het uit te proberen.
Samen (het licht van) de wereld
Vandaag, 25 december, vieren we de geboorte van Jezus van Nazareth, de Christus. Voor velen is Hij het licht van de wereld. Maar waarom zou hij de enige zijn? Wees ook een licht, doorbreek iemands duisternis, en begin vandaag. Want vandaag is de geboorte van het licht. Zijn licht, jouw licht, een ieders licht. De wereld wacht niet alleen op Hem, de wereld wacht op ons.
Lichtexplosie
Wat ooit heel simpel begon als een paar kaarsjes in een dennenboom, is nu uitgegroeid tot compleet verlichtte huizen en tuinen. Lichtslangen, ijspegels, lichtwatervallen, sterrengordijnen, twinkelverlichting, verlichtte kransen en dennentakslingers en tegenwoordig steeds vaker: LED-verlichtte herten, pinguïns en (ijs)beren.
Licht zijn
Dit is een heel tastbare, fysieke en duidelijk zichtbare vorm van licht dat het duister verdrijft. Daarnaast is er die minder zichtbare, minder fysieke vorm van licht: het licht dat jij als mens zelf bent. En dat is in de kern waar het met Kerst omgaat.
‘Licht zijn’ klinkt voor veel mensen hoogdravend, vroom en vooral ‘moeilijk’. Sommigen denken direct aan Jezus die als ‘het Licht van de wereld’ ter aarde kwam (inderdaad: op Eerste Kerstdag) en aan Jezus valt niet te tippen. Toch is het tegendeel waar: het is juist heel eenvoudig om als mens licht te zijn.
Aandacht is licht
Je kunt zelf heel goed het licht van iemands wereld zijn. Gewoon door aandacht te geven aan mensen die in duisternis leven, door oprecht naar mensen te luisteren, door je hart open te stellen voor anderen, even stil te staan bij hun leven, hun ziel en zaligheid. Oprechte aandacht is de meest dankbare en waardevolle vorm van liefde die er bestaat. En het mooiste is, dat er altijd een manier is die bij jou past. Iedereen is anders namelijk. Helemaal afhankelijk van wat het beste bij jou past, kun je onder andere aandacht geven door: een goed gesprek, een knuffel, een cadeautje, een klusje of gewoon door in stilte bij iemand te zijn.
Licht terug
Met oprechte aandacht, breng je een waar licht in iemands duisternis. Je ziet het ook in de reactie van die ander. Hij of zij straalt meer, (glim)lacht meer of vindt meer rust. Probeer het maar eens uit. Geef aandacht aan iemand die het moeilijk heeft en kijk naar diens reactie. De komende dagen is een mooie tijd om het uit te proberen.
Samen (het licht van) de wereld
Vandaag, 25 december, vieren we de geboorte van Jezus van Nazareth, de Christus. Voor velen is Hij het licht van de wereld. Maar waarom zou hij de enige zijn? Wees ook een licht, doorbreek iemands duisternis, en begin vandaag. Want vandaag is de geboorte van het licht. Zijn licht, jouw licht, een ieders licht. De wereld wacht niet alleen op Hem, de wereld wacht op ons.
vrijdag 16 december 2011
Vrije wil of voorbestemming?
Doordat ik soms vrij uitgesproken meningen heb en die ook graag vrij uitspreek, beland ik geregeld in interessante gesprekken. Een van de onderwerpen waar ik graag over (mee)praat is ‘Vrije wil versus Voorbestemming’.
Doel en bedoeling
Ik zie het zo: ik geloof oprecht dat iedereen het leven leidt dat voor hem/haar bestemd is. We zijn in dit leven om bepaalde dingen te leren, aspecten van onszelf te ontwikkelen. Ik zeg niet dat dit leren in ons leven een doel is. Ik zeg wel dat het in ieders leven de bedoeling is om te leren. Dat is een groot verschil.
De beperking van de vrije wil
Wat een ieder te leren heeft, is al voor zijn/haar geboorte vastgelegd (voorbestemming). Onze eigen wil is in deze kwestie beperkt van toepassing. Het is eigenlijk hetzelfde als bij een kind dat naar school gaat. De eigen wil van een kind heeft rondom het naar school gaan maar een beperkte rol of regelcapaciteit. Het kind kan bepalen hoe veel plezier het maakt op school, hoe hard het leert, hoe serieus het is en hoe het zich gedraagt tegenover medeleerlingen, leerkrachten en ouders. Het kind kan niet bepalen óf het naar school gaat en naar welke school het gaat (tenminste niet t.a.v. basisonderwijs en deels niet t.a.v. voortgezet onderwijs).
De ruimte van de vrije wil
Hetzelfde geldt qua persoonlijke groei voor alle mensen in hun leven. Dus ook voor jou en mij. Eigenlijk is het hele leven een grote schoolgang. En jij bepaalt zelf hoe jij je schoolperiode doorloopt. Hoe graag wil je leren? Hoe gedraag jij je tegenover de mensen die je tijdens het leren tegenkomt? Hoeveel plezier wil je hebben ‘op school’? Houd je het plezier vast als het even niet gaat zoals jij wilt? Je kunt het allemaal zelf bepalen.
Het is zoals het is
Net als op een ‘echte’ school (interessant onderwerp voor een andere blog: ‘wat is echt?’), is dat wat je te leren hebt soms makkelijk en soms moeilijk. Soms moet je het helemaal alleen doen, soms met anderen. Soms lukt het niet in een keer en moet je het over doen (en zoals ik uit eigen ervaring weet –en jij vast ook- soms moet je het wel vaker dan 1x overdoen voor je het hebt geleerd).
Diploma
En dan is daar het gevoel dat je een deel van je leven hebt afgesloten. Bijvoorbeeld het moment dat je het ouderlijk huis gaat verlaten, dat je gaat trouwen of juist gaat scheiden, dat je gaat werken of er juist mee stopt, dat je ernstig ziek wordt of juist weer beter. Hoe dan ook: je maakt iets mee in je leven dat zo’n impact heeft dat je het leven anders gaat bekijken. Je bent als het ware ‘klaar’ met een deel van je leven. Ik zie het dan als volgt: je hebt je school helemaal doorlopen. Je bent geslaagd en met een diploma in je hand trek je de deur voorgoed achter je dicht.
Een nieuwe school
En zoals dat gaat… na de ene school, komt de volgende. Waar je een deel van het leven hebt afgesloten, begint tegelijk een nieuw deel. Een nieuwe school, nieuwe opleiding, nieuwe cultuur, nieuwe omgeving, nieuwe regels, nieuwe mensen en bovenal nieuwe lesstof. En net als bij een ‘echte’ school is het begin vaak vreemd en moeilijk. Veel is anders dan je gewend bent en al het nieuws vraagt veel van je aanpassings- en acceptatievermogen. Misschien is de nieuwe opleiding wel enorm moeilijk en moet je jarenlang buffelen. Je vraagt je dan misschien af ‘waarvoor doe ik het allemaal?’
Waar vrije wil en voorbestemming samen gaan
Mijn huidige levensschool is een pittige. De laatste paar jaren leer ik ontzettend veel, maar het kost me wel veel pijn en moeite. En het komt nog al eens voor dat ik echt niet snap wat de zin is van bepaalde (levens)lessen. Het is wat dat betreft precies als vroeger op de ‘echte’ school. Wel weet ik dat het eindresultaat van mijn opleiding zal zijn dat ik zo dichter bij het doel kom dat ik (ziels)graag wil bereiken. Dat heeft de ervaring vanuit de ‘echte’ school mij wel geleerd. Maar dan moet ik wel mijn best doen. En dat kan ik zelf bepalen. Hoe meer ik uit vrije wil mijn best zal doen, des te makkelijker zal ik mijn (voor)bestemming bereiken. Het is dus niet ‘vrije wil tégen voorbestemming’; de waarheid zit in ‘vrije wil mét voorbestemming’.
Doel en bedoeling
Ik zie het zo: ik geloof oprecht dat iedereen het leven leidt dat voor hem/haar bestemd is. We zijn in dit leven om bepaalde dingen te leren, aspecten van onszelf te ontwikkelen. Ik zeg niet dat dit leren in ons leven een doel is. Ik zeg wel dat het in ieders leven de bedoeling is om te leren. Dat is een groot verschil.
De beperking van de vrije wil
Wat een ieder te leren heeft, is al voor zijn/haar geboorte vastgelegd (voorbestemming). Onze eigen wil is in deze kwestie beperkt van toepassing. Het is eigenlijk hetzelfde als bij een kind dat naar school gaat. De eigen wil van een kind heeft rondom het naar school gaan maar een beperkte rol of regelcapaciteit. Het kind kan bepalen hoe veel plezier het maakt op school, hoe hard het leert, hoe serieus het is en hoe het zich gedraagt tegenover medeleerlingen, leerkrachten en ouders. Het kind kan niet bepalen óf het naar school gaat en naar welke school het gaat (tenminste niet t.a.v. basisonderwijs en deels niet t.a.v. voortgezet onderwijs).
De ruimte van de vrije wil
Hetzelfde geldt qua persoonlijke groei voor alle mensen in hun leven. Dus ook voor jou en mij. Eigenlijk is het hele leven een grote schoolgang. En jij bepaalt zelf hoe jij je schoolperiode doorloopt. Hoe graag wil je leren? Hoe gedraag jij je tegenover de mensen die je tijdens het leren tegenkomt? Hoeveel plezier wil je hebben ‘op school’? Houd je het plezier vast als het even niet gaat zoals jij wilt? Je kunt het allemaal zelf bepalen.
Het is zoals het is
Net als op een ‘echte’ school (interessant onderwerp voor een andere blog: ‘wat is echt?’), is dat wat je te leren hebt soms makkelijk en soms moeilijk. Soms moet je het helemaal alleen doen, soms met anderen. Soms lukt het niet in een keer en moet je het over doen (en zoals ik uit eigen ervaring weet –en jij vast ook- soms moet je het wel vaker dan 1x overdoen voor je het hebt geleerd).
Diploma
En dan is daar het gevoel dat je een deel van je leven hebt afgesloten. Bijvoorbeeld het moment dat je het ouderlijk huis gaat verlaten, dat je gaat trouwen of juist gaat scheiden, dat je gaat werken of er juist mee stopt, dat je ernstig ziek wordt of juist weer beter. Hoe dan ook: je maakt iets mee in je leven dat zo’n impact heeft dat je het leven anders gaat bekijken. Je bent als het ware ‘klaar’ met een deel van je leven. Ik zie het dan als volgt: je hebt je school helemaal doorlopen. Je bent geslaagd en met een diploma in je hand trek je de deur voorgoed achter je dicht.
Een nieuwe school
En zoals dat gaat… na de ene school, komt de volgende. Waar je een deel van het leven hebt afgesloten, begint tegelijk een nieuw deel. Een nieuwe school, nieuwe opleiding, nieuwe cultuur, nieuwe omgeving, nieuwe regels, nieuwe mensen en bovenal nieuwe lesstof. En net als bij een ‘echte’ school is het begin vaak vreemd en moeilijk. Veel is anders dan je gewend bent en al het nieuws vraagt veel van je aanpassings- en acceptatievermogen. Misschien is de nieuwe opleiding wel enorm moeilijk en moet je jarenlang buffelen. Je vraagt je dan misschien af ‘waarvoor doe ik het allemaal?’
Waar vrije wil en voorbestemming samen gaan
Mijn huidige levensschool is een pittige. De laatste paar jaren leer ik ontzettend veel, maar het kost me wel veel pijn en moeite. En het komt nog al eens voor dat ik echt niet snap wat de zin is van bepaalde (levens)lessen. Het is wat dat betreft precies als vroeger op de ‘echte’ school. Wel weet ik dat het eindresultaat van mijn opleiding zal zijn dat ik zo dichter bij het doel kom dat ik (ziels)graag wil bereiken. Dat heeft de ervaring vanuit de ‘echte’ school mij wel geleerd. Maar dan moet ik wel mijn best doen. En dat kan ik zelf bepalen. Hoe meer ik uit vrije wil mijn best zal doen, des te makkelijker zal ik mijn (voor)bestemming bereiken. Het is dus niet ‘vrije wil tégen voorbestemming’; de waarheid zit in ‘vrije wil mét voorbestemming’.
Abonneren op:
Posts (Atom)
