Wat ik persoonlijk nog steeds een mooi verhaal vind, is over hoe je het beste een handvol fijn zand kunt verplaatsen. Als je het stevig vast houdt, glipt het weg tussen je vingers en hoe harder je knijpt des te eerder alles verloren is. Als je daarentegen de hand openlaat, het zand de ruimte geeft, komt het meeste gewoon op de bestemming aan. Het verhaal past in situaties waarbij vasthouden/loslaten een rol speelt.
Sinds enige tijd heb ik wat moeite met dit verhaal. Ik mis iets. Wanneer ik om me heen kijk en zie in welke turbulentie we leven, denk ik vaak: hoe is dat zand op die open, vlakke hand bestand tegen de stormen die het tegenkomt? Een flinke windvlaag en het zand op de open hand is sneller weg dan dat in die gesloten hand. Dus toch maar niet meer loslaten en gewoon weer vasthouden? Dat levert uiteindelijk ook niets op, zoals we uit het voorbeeld kunnen leren.
Gebogen hand biedt bescherming
Dus breng ik bij deze een derde variant in: de gebogen hand. Een hand die als het ware een klein muurtje om je heen trekt en je beschutting biedt. Een soort duinpan, zeg maar die je beschermt en behoed voor het ergste. Op die manier kunnen we toch veilig en vertrouwd los laten. Want natuurlijk moeten we loslaten en ruimte geven. Aan ons zelf, aan onze kinderen, aan de mensen om ons heen. Dat hoort bij het leven, zo groeien we. Kinderen moeten loskomen van hun ouders en volwassenen moeten loskomen van (blokkerende of verstikkende) patronen.
Door schade en schande wijs? Of bang?
Juist volwassenen blijven nog al eens te lang vasthouden, stil zitten. Inmiddels hebben we al wat stormen meegemaakt en de meesten hebben ook al wat schade opgelopen. Het is dan moeilijk om te durven vertrouwen en je open en kwetsbaar op te stellen. Wie is er voor jou om je te beschermen, te behoeden? Vertrouwd is dan wel net zo veilig.
Maar als we het niet doen, als we ons vastklemmen aan wat we kennen en wat we gewend zijn, dan zijn we als het zand dat ingeklemd is. Het leven dat voor ons bedoeld is, glipt weg en aan het eind kijken we terug en hebben niets bereikt.
Iedereen heeft een 'helpende hand'
Persoonlijk mag ik graag geloven dat God mij die bescherming biedt. Dat wanneer het stormt in mijn leven Hij zijn handen om mij heen vouwt. Soms een beetje, zodat ik nog wel het gevoel heb dat ik iets trotseren moet (want ook daar groei je van) en soms volledig, zodat ik onder Zijn hoede vooruit kan gaan. Dat vertrouwen is voor mij voldoende om belemmerende en beklemmende ideeën los te laten en verder te gaan, soms zelfs een nieuwe richting op te gaan.
Anderen geloven op een andere manier. Wat je eigen idee daarover is, maakt op zich niet uit. Het vertrouwen dat er bescherming is - van God, een beschermengel of wat of wie dan ook – geeft je de ruimte om die stap voorwaarts te zetten. En dat is nodig, want met stilzitten is nog nooit iemand losgekomen.
Dus: kies voor de gebogen hand, vertrouw op bescherming en laat los wat je zo hindert in je leven. Ik verzeker je: het is het waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten